مقاله بهینه سازی شایستگی کاربرد زمین برای کشاورزی با استفاده از مدل ژئو فضایی یکپارچه و الگوریتم های ژنتیک (2012)

1- مقدمه

1.1. الگوریتم‌های ژنتیک (GA)

1.1.1. عناصر الگوریتم ژنتیک

1.2. ارتباط دادن GIS و GA

2. مواد و روش‌ها

1.2. منطقه‌ مورد بررسی

2.2. آنالیز و پردازش داده‌ها

1.2.2. آنالیز داده‌های حسگر از راه دور

2.2.2. ارزیابی شایستگی زمین

3.2. مدل EPM به عنوان تابع سازگاری

4.2. روش‌شناسی الگوریتم ژنتیک

1.4.2. برنامه‌سازی در الگوریتم ژنتیک واقعی

2.4.2. میزان مقادیر پارامترها

3.4.2 ارزیابی سازگاری الگوریتم ژنتیک

3. نتایج و بحث

1.3. سناریو‌های کاربرد زمین

2.3. نتایج اقتصادی سود و هزینه

3.3. نتایج رده‌بندی پردازش تصاویر

4.3 نتایج الگوریتم ژنتیک

1.4.3. سازگاری ارزیابی نتایج الگوریتم ژنتیک

4.نتیجه‌گیری

In this study, a geospatial model for land use allocation was developed from the view of simulating the biological autonomous adaptability to environment and the infrastructural preference. The model was developed based on multi-agent genetic algorithm. The model was customized to accommodate the constraint set for the study area, namely the resource saving and environmental-friendly. The model was then applied to solve the practical multi-objective spatial optimization allocation problems of land use in the core region of Menderjan Basin in Iran. The first task was to study the dominant crops and economic suitability evaluation of land. Second task was to determine the fitness function for the genetic algorithms. The third objective was to optimize the land use map using economical benefits. The results has indicated that the proposed model has much better performance for solving complex multi-objective spatial optimization allocation problems and it is a promising method for generating land use alternatives for further consideration in spatial decision-making.

در این بررسی یک مدل ژئوفضایی برای تخصیص کاربرد زمین از دیدگاه شبیه‌سازی سازگاری خودکار بیولوژیک به محیط و ترجیح زیرساختاری توسعه داده‌شد. این مدل بر پایه‌ی الگوریتم ژنتیک چند‌عنصری توسعه داده‌شد. این مدل برای تطبیق با محدودیت‌های تعیین‌شده برای محدوده‌ی بررسی از جمله صرفه‌جویی در منابع و سازگاری با محیط زیست بهینه‌سازی شد. سپس این مدل برای حل مسائل تخصیص بیهنه‌سازی فضایی چندمنظوره‌ی عملی کاربرد زمین در منطقه‌ی مرکزی حوزه‌ی آبخیز مندرجان در ایران به کار برده‌شد. هدف نخست بررسی محصولات غالب و ارزیابی شایستگی اقتصادی زمین بود. هدف دوم تعیین تابع سازگاری برای الگوریتم‌های ژنتیک بود. هدف سوم بهینه‌سازی نقشه‌ی کاربرد زمین با استفاده از منفعت اقتصادی بود. نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی عملکرد بسیار بهتری برای حل مسائل پیچیده‌ی تخصیص بهینه‌سازی فضایی چندمنظوره‌ داشته و روشی نوید‌بخش برای ایجاد جایگزین‌های کاربرد زمین برای ملاحظات بیشتر در تصمیم‌سازی فضایی است.