مقاله انگلیسی ارتباط دو طرفه بین پسوریازیس و افسردگی (2020 الزویر)

زمینه
در مطالعات اندکی ارتباط دو طرفه بین پسوریازیس و افسردگی بررسی شده است. هدف از این مطالعه شناسایی ارتباط بین پسوریازیس و افسردگی است.

مواد و روش ها
از داده های جمع آوری شده توسط بررسی و ارزیابی بیمه سلامت کره از 2002 تا 2013 استفاده شد. در مطالعه اول ، بیماران پسوریازیس (10329 = نفر) با گروه كنترل گروه كنترل 1: 4 مطابقت داشتند. در مطالعه II ، بیماران مبتلا به افسردگی (383/60 = n) با شرکت کنندگان در گروه کنترل II 1: 4 مطابقت داشتند. تطبیق برای سن ، جنس ، درآمد و منطقه سکونت انجام شد. برای محاسبه نسبت خطر (HR) با مدل های خام و تنظیم شده از مدل خطر متناسب کاکس طبقه بندی شده استفاده شده است.

نتایج
در مطالعه اول ، HR تنظیم شده برای افسردگی در گروه پسوریازیس نسبت به گروه کنترل من 1.13 (فاصله اطمینان 95٪ (CI) = 1.03-1.24) در گروه پسوریازیس بود. در مطالعه II ، HR تنظیم شده برای افسردگی در گروه افسردگی 11/1 (95٪ CI = 1.00-1.22) در مقایسه با گروه کنترل II بود. در تجزیه و تحلیل های زیرگروه ، HR های تنظیم شده برای افسردگی در زنان 60 سال و 24/1 سال (1/1 95 95/1 CI = 1/1 3 95/1) در مردان 60 سال و 31/31 سال بود. در زیر گروه تجزیه و تحلیل از مطالعه II ، HR تنظیم شده برای پسوریازیس 1.56 (95 40 CI = 1.15 – 2.12) در مردان با سن کمتر از 40 سال و 1.35 (95 C CI = 1.04 – 1.75) در مردان 60 بود.

1. مقدمه

پسوریازیس یک بیماری التهابی مزمن است که با پوست دارای پلاک و مقیاس نقره ای مشخص می شود (کیم و همکاران ، 2017). شیوع پسوریازیس تقریباً 2٪ -3٪ در سراسر جهان است (کریستوفرز ، 2001 ؛ راچاکوندا و همکاران ، 2014) و تقریباً 0.3٪ -0.4٪ در جمعیت آسیا (کوبوتا و همکاران ، 2015؛ لی و همکاران ، 2017؛ ییپ ، 1984). پسوریازیس تأثیر روانی اجتماعی بر روی بیماران دارد که می تواند شامل ننگ و انزوا اجتماعی باشد که منجر به کاهش کیفیت زندگی می شود (Krueger et al.، 2001؛ Wahl et al.، 2002). به همین ترتیب ، پسوریازیس با پیشرفت بیماری روانی از جمله اضطراب ، افسردگی و خودکشی همراه بوده است (کیم و همکاران ، 2017 ؛ کرد و همکاران ، 2010). مکانیسم پاتوفیزیولوژیک پسوریازیس پیچیده است و شامل اختلال در سیستم ایمنی و عوامل محیطی می شود (Boehncke، 2015؛ Kim and Krueger، 2015). پاسخ های ایمنی سلولی کلاسیک T (Th) 1 و Th17 و سایر انواع سیستم های ایمنی ذاتی و سازگار به نظر می رسد که در پیشرفت پسوریازیس نقش دارند (Boehncke ، 2015).

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

Abstract

1.Introduction

Psoriasis is a chronic inflammatory disease characterized by skin with plaques and silvery scales (Kim et al., 2017). The prevalence of psoriasis is approximately 2%-3% worldwide (Christophers, 2001; Rachakonda et al., 2014) and approximately 0.3%-0.4% in the Asian population (Kubota et al., 2015; Lee et al., 2017; Yip, 1984). Psoriasis has a psychosocial effect on patients that can include stigmatization and social isolation that lead to a reduced quality of life (Krueger et al., 2001; Wahl et al., 2002). Relatedly, psoriasis has been associated with the development of psychiatric illness, including anxiety, depression, and suicidality (Kim et al., 2017; Kurd et al., 2010). The pathophysiologic mechanism of psoriasis is complex and includes immune disturbance and environmental factors (Boehncke, 2015; Kim and Krueger, 2015). Classical T helper (Th) 1 and Th17 cell immune responses and other types of innate and adaptive immune systems are believed to contribute to the development of psoriasis (Boehncke, 2015).