مقاله انگلیسی ترویج اشتراک دانش و بکارگیری دانش (2018 امرالد)

در محیط کسب و کار مدرن، منابع و صلاحیتها عوامل کلیدی هستند که سازمانها را قادر به زنده ماندن، نوآوری و رشد می کنند (Subramaniam and Youndt، 2005). با توجه به نظریه مبتنی بر دانش، دانش یکی از منابع حیاتی مهم است که سازمان ها باید داشته باشند (Nonaka، 1994). محققان مختلف معتقدند که منابع دانش می توانند منبع اصلی مزیت رقابتی پایدار باشند (Zheng et al.، 2010؛ کاپور و آدنر، 2012؛ Swart et al.، 2014). ماتیسیک و هیل (1998، ص 683) همچنین ادعا می کنند که “شرکت ها به طور فزاینده ای روی ایجاد و ایجاد دانش به عنوان شرط لازم برای زنده ماندن متکی هستند.” دیدگاه مبتنی بر سرمایه فکری (Reed et al.، 2006) بیشتر نشان می دهد که نوآوری سازمان توانایی ها بستگی به صلاحیت و دانش اعضای آن (Subramaniam و Youndt، 2005)، و همچنین توانایی سازمان برای اعمال و استفاده از آنها به طور موثر (Martín-de Castro، 2015). با توسعه توانایی ها برای ایجاد، به اشتراک گذاری و استفاده از دانش، سازمان ها موقعیتی بهتر از نوآوری، رشد و ساخت مزایای رقابتی پایدار به دست می آورند (چن و هوانگ، 2009). نظریه شایستگی هسته ای استدلال می کند که یکی دیگر از شرایط کلیدی برای یک سازمان برای ایجاد یک مزیت رقابتی پایدار، کپی کردن شایستگی اصلی آن در طیف وسیعی از بازارهای است. با این وجود، چنین تکراری تنها در صورتی امکان پذیر است که دانش بتواند در میان کارکنان و همچنین در کل واحدهای کاری سازمان (Prahalad and Hamel، 1990) به اشتراک گذاشته شود. تعریف به عنوان یک فرآیند که از طریق آن اطلاعات، عقاید، ایده ها، نظریه ها و اصول مبادله یا پخش می شود در میان افراد یا گروه ها در یک سازمان (اپلایارد، 1996؛ Argote و Ingram، 2000)، به اشتراک گذاری دانش برای بقای سازمانی، رشد و رفاه (Desouza، 2003؛ Swart و همکاران، 2014). با توجه به Nonaka و Takeuchi (1995)، ممکن است یک پیش شرط برای تبدیل ایده ها و مفاهیم کلی به محصولات خاص باشد. علاوه بر این، به اشتراک گذاری دانش به توسعه قابلیت های سازمانی مختلفی نظیر خلاقیت و نوآوری کمک می کند که به نوبه خود برای اثربخشی سازمانی حیاتی است (Kogut and Zander، 1996). ریو و همکاران (2005) به اشتراک گذاری دانش به عنوان یکی از مهم ترین مراحل در فرایند انعطاف پذیری سازمانی است که اعضای فرد را قادر می سازد از دیگران یاد بگیرند. نظرسنجی کینگ و همکاران (2002) از 2،073 مدرس و مدیران مدیریت دانش می گوید که چالش “چگونه انگیزه افراد برای کمک به دانش خود را به یک سیستم مدیریت دانش” یکی از مهم ترین مسائل در تحقیق مدیریت دانش در نظر گرفته شده است. با وجود نقش کلیدی آن در ایجاد مزیت رقابتی (رودس و همکاران، 2008)، اشتراک دانش به این ترتیب، یکی از سخت ترین جنبه های مدیریت دانش (باککر و همکاران، 2006)، باقی می ماند، تأیید اهمیت تحقیقات علمی در پویایی آن در سازمان ها درک اینکه چگونه دانش ایجاد شده است، نشان داده شده و به اشتراک گذاشته شده در محل کار برای موفقیت سازمان ها مهم است (Jang et al.، 2002؛ Michailova and Husted، 2003؛ Galunic et al.، 2014). اثربخشی سازمانی برای محققان مانند آلوی و لیدرن (2001)، Argote و Ingram (2000) و Pentland (1995) به شدت با میزان درک دانش در میان اعضای سازمانی ارتباط دارد.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

1.Introduction

In the modern business environment, resources and competencies are key factors that enable organizations to survive, innovate and grow (Subramaniam and Youndt, 2005). According to the knowledge-based theory, knowledge is one such crucial resource that organizations must possess and develop (Nonaka, 1994). Various researchers argue that knowledge resources can become a primary source of sustainable competitive advantage (Zheng et al., 2010; Kapoor and Adner, 2012; Swart et al., 2014). Matusik and Hill (1998, p. 683) also assert that “firms increasingly rely on building and creating knowledge as a necessary condition to survive.” The intellectual capital–based view (Reed et al., 2006) further posits that an organization’s innovative capabilities depend on the competencies and knowledge its members possess (Subramaniam and Youndt, 2005), as well as that organization’s ability to deploy and use them effectively (Martín-de Castro, 2015). By developing capabilities to create, share and utilize knowledge, organizations gain a better position from which to innovate, grow and build sustainable competitive advantages (Chen and Huang, 2009). The core competence theory argues that another key condition for an organization to build a sustainable competitive advantage is to duplicate its core competence across a wide range of markets. However, such duplication is possible only if knowledge can be shared among employees, as well as across the organization’s work units (Prahalad and Hamel, 1990). Defined as a process through which information, opinions, ideas, theories and principles are exchanged or disseminated among people or groups in an organization (Appleyard, 1996; Argote and Ingram, 2000), knowledge sharing has become crucial for organizational survival, growth and prosperity (Desouza, 2003; Swart et al., 2014). According to Nonaka and Takeuchi (1995), it also may be a prerequisite for converting general ideas and concepts into specific products. Furthermore, knowledge sharing contributes to the development of various organizational capabilities, such as creativity and innovation, which in turn are vital to organizational effectiveness (Kogut and Zander, 1996). Ryu et al. (2005) identify knowledge sharing as one of the most critical steps in the organizational leaning process that enables individual members to learn from others. King et al.’s (2002) survey of 2,073 knowledge management practitioners and executives reports that the challenge of “how to motivate individuals to contribute their knowledge to a knowledge management system” was considered one of the most critical issues in knowledge management research. Despite its key role in building a competitive advantage (Rhodes et al., 2008), knowledge sharing, thus, remains perhaps the most difficult aspect of knowledge management (Bakker et al., 2006), confirming the importance of academic research into its dynamics in organizations. Understanding how knowledge is created, manifested and shared in the workplace remains important for the success of organizations ( Jang et al., 2002; Michailova and Husted, 2003; Galunic et al., 2014). For researchers, such as Alavi and Leidner (2001), Argote and Ingram (2000) and Pentland (1995), organizational effectiveness is strongly associated with the extent to which knowledge is shared among organizational members.