مقاله انگلیسی مدل دو عاملی رضایت مصرف کننده (2018 الزویر)

تحقیقات نشان داده است که مصرف کنندگان سعی می کنند برای خدمات شکست خورده تلاشی کنند، صرف نظر از اینکه کسی که مستقیما مسئول خدمات مورد نظر است (Ariely، 2007؛ de Quervain، Fischbacher، Treyer، & Schehelhammer، 2004). به عنوان مثال یک مشتری رستوران ناراضی ممکن است تلاش کند مجوز کارکنان منتظر را با ترک یک نوک کوچکتر، حتی اگر کارکنان منتظر مسئول غذای نامناسب باشند. در موارد دیگر، یک مشتری ممکن است سعی کند یک سطح بالاتر از قدرت را مجازات کند، مانند صاحب رستوران یا کل شهر. همین ایده را می توان به گردشگری اعمال کرد. هنگامی که مردم با استفاده از بسته های تور سفر می کنند، آنها تحت تاثیر قرار می گیرند که از پاریس یا لندن دیدن می کنند، نه یک مسیر بسته یک شرکت مسافرتی. گردشگران می توانند کل شهر را برای یک تجربه نامطمئن سرزنش کنند. در نتیجه، ممکن است به جای اینکه تکیه بر کنترل سرویس های شرکت های مختلف، مفید باشد، کنترل های سطح مدیریت در مدیریت گردشگری را به اجرا در آورد. در سال های اخیر، سیاست گذاران شروع به پذیرش اقتصاد رفتاری کرده اند تا مداخلات را برای رفتار و تصمیم گیری های انسانی (Bhargava & Loewenstein، 2015) بپذیرند. این رویکرد به عنوان یک “برانگیختن” توسط یک کتاب با بهترین فروش با عنوان مشابه (Thaler & Sunstein، 2008) محبوب شد. Nudges می تواند رفتار مردم را در روش های قابل پیش بینی بدون حذف گزینه ها و یا تغییر قابل توجهی از انگیزه های اقتصادی تغییر دهد (Thaler & Sunstein، 2008). به عنوان مثال، رفتار انسان را می توان با استراتژیک قرار دادن میوه در خط ناهار مدرسه تغییر داد. در مطالعه حاضر، ما فرض کردیم که رضایت گردشگری بدون تغییر برنامه های تور اصلی و یا ایجاد انگیزه های اقتصادی بهبود می یابد. ما نظریه های اقتصاد رفتاری را انتخاب کردیم که می توانست بدون تداخل با فعالیت های جاری به صورت یکپارچه در برنامه های تور گشت و گذار قرار گیرد. اولا ما بررسی کردیم که آیا رضایتمندی گردشگری را می توان با ارائه اطلاعات اضافی قبل از هر فعالیت به منظور ایجاد انتظارات شرکت کنندگان برای فعالیت های آینده بهبود بخشید. دوم، ما بررسی کردیم که آیا حس متقابل می تواند رضایت گردشگری را افزایش دهد یا خیر. سوم، ما بررسی کردیم که آیا ما می توانیم رضایت گردشگری را با برجسته کردن پایان برنامه تور، افزایش دهیم. ما همچنین اثرات متغیرهای غیرمنطقی مانند هواشناسی و بازدید های قبلی از شهر را بر رضایت گردشگران و نگرش آنها نسبت به بازدیدکننده های آینده اندازه گیری کردیم.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

1.Introduction

Research has shown that consumers try to retaliate for failed services, regardless of who is directly responsible for the service in question (Ariely, 2007; de Quervain, Fischbacher, Treyer, & Schellhammer, 2004). For example, an unsatisfied restaurant customer may attempt to penalize the wait staff by leaving a smaller tip, even if the wait staff is not responsible for the unsatisfactory food. At other times, a customer may try to punish a higher level of authority, such as a restaurant owner or an entire city. The same idea can be applied to tourism. When people travel using tour packages, they are under the impression that they are visiting Paris or London, not a package route of a travel company. Tourists can blame the whole city for an unsatisfactory experience. Consequently, it may be useful to implement policy-level controls on tourism management instead of relying on individual companies’ service control. In recent years, policymakers have begun to embrace behavioral economics to make interventions for human behavior and decisionmaking (Bhargava & Loewenstein, 2015). This approach was popularized as a “nudge” by a best-selling book with the same title (Thaler & Sunstein, 2008). Nudges can alter people’s behavior in predictable ways without removing options or significantly changing economic incentives (Thaler & Sunstein, 2008). For example, human behavior can be modified by strategically placing fruit in the school lunch line. In the present study, we hypothesized that tourism satisfaction can be improved without fundamentally changing tour programs or providing economic incentives. We chose theories of behavioral economics that can be seamlessly incorporated into the guided tour programs without interfering with ongoing activities. First, we investigated whether tourism satisfaction can be improved by providing additional information before each activity to build up participants’ expectation for the upcoming activities. Second, we investigated whether the sense of reciprocity can increase tourism satisfaction. Third, we examined whether we could increase tourism satisfaction by highlighting the end of the tour program. We also measured effects of nonmanipulated variables such as weather and previous visits to the city on tourists’ satisfaction and their attitudes toward future visits.