مقاله انگلیسی رابطه فعالیت بدنی و افسردگی (2018 الزویر)

فعالیت بدنی (PA) یکی از عوامل تعیین کننده مهم پیرامون سالمندی سالم و تاثیر مثبت بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت است [1]. اغلب فرض می شود که افسردگی با سن افزایش می یابد، اما مطالعات اپیدمیولوژیک در حال حاضر نشان می دهد که شیوع کمتر افسردگی در سن بالاتر، در مقایسه با سالمندان جوان تر است [2]. مطالعات مبتنی بر جمعیت شواهد محکمی نشان داده است که علائم افسردگی در جوانان [3] و همچنین در افراد مسن کاهش می یابد [4]. همانطور که اکثر مطالعات بر روی مقیاس علائم افسردگی (خود گزارش) تکیه می کنند، هنوز معلوم نیست که آیا این یافته ها را می توان به بیماران مبتلا به اختلال افسردگی با توجه به معیار DSM [5،6] ابراز کرد. به اعتقاد ما، چهار مطالعه طولی بینایی بر میزان PA در بیماران مبتلا به افسردگی بالینی در سه نمونه مختلف انجام شده است (10-10). کم آبی و همچنین فعالیت ورزشی کمتر، نتایج نا مطلوب افسردگی در بزرگسالان افسرده را در طول زمان [7،10]، با کاهش میزان اثر PA پایین بر افسردگی همراه با افزایش سن تا 60 سال پیش بینی می کنند [7]. در بزرگسالان مبتلا به افسردگی جوان، افزایش سطح PA پس از سه هفته پس از پذیرش با کاهش میزان علائم افسردگی همراه بود [9]. نمونه دیگری از بیماران مبتلا به افسردگی 60 ساله و بالاتر، در گروه افسردگی در مقایسه با افراد غیر افسردگی، میزان پایین PA را نشان دادند [11]. در این مطالعه هیچ ارتباطی بین PA و دوره اختلال افسردگی در طول زمان مشاهده نشد [8]. این یافته ها نشان می دهد که ممکن است تأثیر متغیر سن بر روی ارتباط متقابل بین PA و دوره اختلال افسردگی وجود داشته باشد. PA ممکن است به عنوان مداخله (adjunct) در درمان اختلال افسردگی مفید باشد [12]. متاآنالیز در مداخلات ورزشی نشان می دهد که ورزش ممکن است اثر کوتاه مدت ضد افسردگی در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی داشته باشد (13). با این حال، شناخته شده است که مهم ترین پیش شرط برای اجرای موفقیت آمیز چنین مداخلات – مشارکت و حفظ – به دلیل ماهیت اختلال افسردگی [14] دشوار است. جالب توجه است که فراگرد رگرسیون نشان داد که مطالعات محدود شده به بزرگسالان بالای 60 سال اثربخشی بالاتری نسبت به افراد زیر 60 سال داشتند [15].

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

1.Introduction

Physical activity (PA) is an important and potentially modifiable determinant of healthy ageing with positive effects on healthrelated quality of life [1]. It is often assumed that depression increases with age, but current epidemiological studies point to a lower prevalence of depressive disorder at higher age, compared to younger age patients [2]. Population-based studies have provided strong evidence that PA decreases the risk for depressive symptoms in younger [3] as well as in older adults [4]. As the majority of studies rely on (self-report) depressive symptom scales, it remains unknown whether these findings can be extrapolated to patients experiencing depressive disorder according to DSM-criteria [5,6]. To our knowledge, four longitudinal observational studies on the amount of PA in clinically depressed patients have been conducted in three different samples [7–۱۰]. Low PA as well as less sports activity predict unfavorable outcome of depression in depressed adults over time [7,10], with a reduction in the effect of low PA on depression outcome with increasing age up to 60 years [7]. In younger depressed adults, increasing levels of PA three weeks after admission was associated with decreasing levels of depressive symptoms [9]. Another sample of depressed patients aged 60 years and over, showed a lower level of PA during a depressive episode compared to their non-depressed counterparts [۱۱]. In this study, no relationship between PA and the course of the depressive disorder was observed over time [8]. These findings suggest there may be a moderating effect of age on the reciprocal association between PA and the course of a depressive disorder. PA might be useful as an (adjunct) intervention in the treatment of depressive disorder [12]. Meta-analyses on exercise interventions suggest that exercise may have a small, short term antidepressant effect in patients with depressive disorder [13]. However, it is also known that the most important preconditions for successful implementation of such interventions – participating and maintaining – are difficult to achieve, because of the nature of depressive disorder [14]. Interestingly, meta-regression showed that studies restricted to adults over 60 years of age showed a higher efficacy than those with subjects below 60 years [15].