مقاله انگلیسی حسابداری مدیریت و پارادوکس اداره دولتی نهادینه شده (2018 الزویر)

Social structures have traditionally been seen as forces that shape social practices in ways that typically reinforce conformity and continuity (see e.g. Giddens, 1979, 1984). Despite this though, history has taught us that even the most ingrained and taken-for-granted practices may undergo change over time. Not least in the management accounting (MA) literature, there has been a large and growing interest in exploring the theoretical dilemma that arises in the intersection of these two contradictory insights, often referred to as the paradox of embedded agency (Englund et al., 2013; Covaleski et al., 2013, Kilfoyle and Richardson, 2011; Sharma et al., 2014; Yang and Modell, 2013). The dilemma is as follows: if agents are embedded in social structures which largely condition their interpretations, intentions, and rationalities, how can they come to (un-)intentionally change these very structures? While the paradox as such was formulated for the first time some two decades ago (see e.g. Emirbayer and Mische, 1998; Holm, 1995), our understanding of it has arguably evolved over time as researchers from different disciplines (including MA) have discussed it from different viewpoints and by means of different theoretical perspectives. In particular, our understanding has developed rather significantly as researchers have come to relate the paradox to theories that claim to have overcome the previously dominating dualistic view on the relationship between structure and agency (see e.g. Emirbayer and Mische, 1998; Giddens, 1984; Macintosh and Scapens, 1990; Sewell, 1992). Given this development, the time now seems opportune to try to summarize and assess some of the insights gained, and also to discuss avenues for the future. It is to this end that we turn in this editorial to the Special Issue on management accounting and the paradox of embedded agency.

ساختارهای اجتماعی به طور سنتی به عنوان نیروهایی که شیوه های اجتماعی را به نحوی شکل می دهند که به طور متناوب همبستگی و پیوستگی را تقویت می کنند (نگاه کنید به مثال گیدنز، 1979، 1984). علی رغم این که تاریخ به ما آموخته است که حتی شیوه های تقویت شده و پذیرفته شده برای اعمال ممکن است با گذشت زمان تغییر کند. حداقل در ادبیات حسابداری مدیریت (MA) علاقه ای بزرگ و رو به رشد در کاوش معضل نظری ایجاد شده است که در تقاطع این دو دیدگاه متضاد بوجود می آید که اغلب به عنوان پارادوکس آژانس تعبیه شده (Englund et al. 2013، Covaleski و همکاران، 2013، Kilfoyle و ریچاردسون، 2011؛ ​​Sharma و همکاران، 2014؛ یانگ و مدلل، 2013). معضل به شرح زیر است: اگر عوامل در ساختارهای اجتماعی تعبیه شده باشند که عمدتا تفسیرها، نیت ها و عقلانیت های آنها را در بر می گیرد، چگونه می توانند به این قضیه عملا این سازه ها را تغییر دهند؟ در حالی که پارادوکس به عنوان چنین مقالهای برای اولین بار در حدود دو دهه پیش تدوین شده بود (به عنوان مثال، Emirbayer and Mische، 1998؛ Holm، 1995)، درک ما از آن مسلما در طول زمان تکامل یافته است، به عنوان محققان از رشته های مختلف (از جمله MA) از دیدگاه های مختلف و با استفاده از دیدگاه های نظری متفاوت. به طور خاص، درک ما به اندازه کافی توسعه یافته است، زیرا محققان به این موضوع پیوسته اند که نظریه هایی را بیان می کنند که ادعا می کنند دغدغه دوبعدی قبلی نسبت به رابطه بین ساختار و آژانس را غلبه دهند (به عنوان مثال، Emirbayer and Mische، 1998؛ Giddens، 1984؛ Macintosh و Scapens، 1990؛ Sewell، 1992). با توجه به این توسعه، اکنون هم اکنون مناسب است به منظور خلاصه کردن و ارزیابی برخی از بینش های به دست آمده، و همچنین برای بحث در مورد راه های آینده. برای این منظور ما این مقاله را به موضوع ویژه حسابداری مدیریت و پارادوکس آژانس جاسازی شده تبدیل می کنیم.

توجه؛ (توجه داشته باشید که این ترجمه ی کامپیوتری توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)