مقاله انگلیسی بیوپلاستی و مدیریت زباله (2018 الزویر)

آلودگی محیط دریایی به علت مواد پلاستیکی یکی از شدیدترین مشکلات زیست محیطی بشریت در قرن 21 است. استراتژی که تا به حال برای رسیدگی به این موضوع طراحی شده است، عمدتا بر اساس دو رکن اصلی است: (1) افزایش بازداشت زباله های پلاستیکی گسسته شده توسط سیستم های مدیریت زباله؛ و (2) جایگزین پلیمرهای سنتی با “پتروشیمی” با مواد زیست تخریب پذیر. بسیاری از مسائل مربوط به پایداری کلی گزینه دوم توسط سیستم مدیریت زباله هنوز باید روشن شود.

آلودگی محیط دریایی به علت مواد پلاستیکی یکی از شدیدترین مشکلات زیست محیطی بشریت در قرن 21 است. اکنون روشن است که علاوه بر اثرات زیانبار دیگر مانند مرگ و میر گونه های خطرناک مانند پستانداران دریایی و لاک پشت ها، میکروپلاستی های حاصل از گودال های پلاستیکی به راحتی می توانند به زنجیره غذایی انسان وارد شوند. همچنین شناخته شده است که اکثریت قریب به اتفاق مواد پلاستیکی موجود در اقیانوس ها (70-80٪) در واقع زمین است. پیشگیری از زباله های پلاستیکی باید به عنوان یک اولویت اصلی باشد. در حقیقت، در بسیاری از کشورها سیاست های جهانی برای کاهش مصرف پلاستیکی و در نتیجه ضایعات پلاستیکی اجرا شده است. اکثر این سیاست ها در کاهش استفاده از کیسه های حمل پلاستیکی شارژ خرده فروشان یا مشتریانی که تصمیم به استفاده از آنها دارند، هدایت شده است. اولین تجربه در این زمینه در دانمارک (1994) انجام شد اما در حال حاضر بسیاری از کشورها در پنج قاره اصلی این روش را اتخاذ کرده اند. اخیرا، چندین کشور (به عنوان مثال انگلستان و فرانسه) سیاست هایی را برای ممنوعیت استفاده از سایر اقلام پلاستیکی یکبار مصرف مانند نی، کارد و چنگال پلاستیکی، و سوزن ها اعمال می کنند. با این وجود، از آنجا که سیاست های فوق الذکر برای حل مشکل مربوط به آلودگی پلاستیک ثابت نشده است، اقدامات اضافی برای حل این مسئله صورت گرفته است، که متشکل از دو ستون اصلی است:؟ به منظور جلوگیری از پراکندگی غیرقابل کنترل در زمین (زهکشی) و انتقال آن به اقیانوس ها، از بین بردن زباله های پلاستیکی با استفاده از سیستم های مدیریت زباله افزایش می یابد. ؟ جایگزین پلیمرهای سنتی با استفاده از پتروشیمی با مواد زیست تخریب پذیر بر اساس مواد قابل تجدید (Luckachan and Pillai، 2011)، که در محیط زیست پایدار هستند (Emadian et al.، 2017). در حالی که گزینه اول به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است و فرصت های مختلف مرتبط با استفاده مجدد از ضایعات پلاستیکی، بازیافت، بازیافت انرژی و دفع زباله نهایی در دفاتر زباله (به عنوان سینک کربن) مورد بررسی قرار گرفته است، گزینه دوم اخیرا مورد بررسی قرار گرفته است و تاثیر آن بر بازار جهانی پلاستیکی هنوز محدود است. در سال 2017، مقدار پلاستیک های زیست تخریب پذیر تولید شده در سطح جهانی حدود 880 گرم (بیوپلاستی اروپا، 2018) بود که مربوط به کمتر از 0.3 درصد کل مقدار پلاستیک تولید شده در همان سال (320،000 گرم) بود. دستورالعمل اتحادیه اروپا 2015/720، که در تاریخ 26 مه 2015 به اجرا گذاشته شد، بر روی یک موضوع بسیار خاص و به عنوان ذکر شده در مورد کاهش آلودگی پلاستیکی اشاره کرد: استفاده از کیسه های پلاستیکی سبک وزن. این دستورالعمل به محدود کردن تعداد سالانه کیسه های کیسه های پلاستیکی سبک وزن مصرف شده در اتحادیه اروپا تا حداکثر 90 واحد برای هر فرد تا پایان سال 2019 (کاهش 50٪ در مقایسه با سال 2010) و تا پایان سال 2025 به 40 واحد برای هر فرد محدود می شود کاهش 80٪ نسبت به سال 2010). علاوه بر این، این دستورالعمل مسئله کیسه های کیسه های پلاستیکی زیست تخریب پذیر و کامپوزیتی را با تاکید خاص بر تجزیه زیستی واقعی آنها و نیاز به برچسب گذاری مناسب برای ارائه اطلاعات صحیح به مشتریان مطرح می کند.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

Abstract

Pollution of the marine environment due to plastic materials is one of the most severe environmental problems humanity has to face in the 21st century. The strategy devised until now to address this issue is mainly based on two pillars: (1) increasing the interception of discarded plastic wastes by waste management systems; and (2) substituting the traditional ‘‘petro-based” polymers with biodegradable ones. Many issues on the overall sustainability of the second option by the waste management system must still be clarified.

Pollution of the marine environment due to plastic materials is one of the most severe environmental problems humanity has to face in the 21st century. It is now clear that, in addition to other deleterious effects like causing the death of endangered species, such as sea mammals and turtles, microplastics originating from plastic debris can easily enter the human food chain. It is also well known that the vast majority of plastics found in the oceans (70–۸۰%) actually originates on land. Plastic waste prevention should stand as a top priority. In fact, in many countries worldwide policies have been implemented to reduce plastic use and, as a consequence, plastic waste. Most of these policies have been directed at reducing the use of plastic carrier bags charging retailers or customers who choose to use them. The first experience in this field was conducted in Denmark (1994) but now many countries over the five major continents are adopting this approach. More recently, several countries (e.g. UK and France) are implementing policies to ban the use of other disposable plastic items, such as straws, plastic cutlery, and stirrers. However, since the above-mentioned policies have proven to be insufficient to solve the problem linked to plastic pollution, additional measures have been devised to address this issue, centred on two main pillars:
Increase the interception of plastic waste by waste management systems in order to avoid its uncontrolled dispersion on land (littering) and consequent transport to the oceans.
Substitute the traditional ‘‘petro-based” polymers with biodegradable ones, based on renewable feedstocks (Luckachan and Pillai, 2011), which are less persistent in the environment (Emadian et al., 2017). While the first option has been extensively studied and the various opportunities linked to the reuse of plastic waste, recycling, energy recovery and final waste disposal in landfills (acting as carbon sinks) have been explored, the second option is more recent and its impact on the global plastic market is still limited. In 2017 the amount of biodegradable plastics produced at the global level was about 880 Gg (European bioplastics, 2018), corresponding to less than 0.3% of the total amount of plastics produced in the same year (320,000 Gg). The EU Directive 2015/720, which entered into force on May 26th, 2015, focused on a very specific and, as already mentioned, important issue concerning the reduction of plastic pollution: the use of lightweight plastic carrier bags. The Directive aims at limiting the annual number of lightweight plastic carrier bags consumed in the EU to a maximum of 90 units per person by the end of 2019 (50% reduction compared to 2010) and to 40 units per person by the end of 2025 (80% reduction compared to 2010). Moreover, the Directive addresses the issue of biodegradable and compostable plastic carrier bags, with special emphasis on their true biodegradability and on the need of proper labelling in order to deliver the correct information to customers.