مقاله انگلیسی تأثیر قدرت CEO و CFO بر مدیریت سود واقعی و اقلام تعهدی (2018 اسپرینگر)

هدف این مطالعه این است که درک ما از پیامدهای گزارشگری مالی نسبت به مدیر عامل / مدیر مالی CFO با بررسی تاثیر قدرت مدیر عامل در حضور قدرت CFO در فرایند گزارشگری مالی. با انجام این کار، ادبیات پیشین را حداقل به دو روش گسترش می دهیم. اولا شواهدی راجع به رابطه بین قدرت اجرایی (مدیر عامل و مدیر مالی) و ترجیحات برای مدیریت درآمد تعهدی (AEM) و مدیریت درآمد واقعی (REM) ارائه می شود. دوم، ما بررسی می کنیم که آیا مدیر ارشد (CFO) قدرت نفوذ مدیران قدرتمند (CFO ها) را در مدیریت درآمد (AEM یا REM) کاهش می دهد. تحقیقات پیشین نشان می دهد که مدیران اجرایی و CFO ها با توجه به AEM و REM، تنظیمات مختلفی دارند. مدیران اجرایی مسئولیت عملیات استراتژیک شرکت (یعنی عملکرد فعلی و آینده شرکت) را در بر می گیرند، در حالی که CFO ها در نهایت مسئول کیفیت گزارشگری مالی هستند (Geiger and North 2006؛ Feng et al.، 2011). بر اساس این فرضیه که REM عواقب منفی برای عملکرد آینده شرکت (Bhojraj و همکاران، 2009، Zang 2012)، حضور REM در برابر مسئولیت فدوراسیون مدیر عامل به ذینفعان شرکت است. به همین ترتیب، فرض بر این است که AEM کیفیت گزارشگری مالی را تضعیف می کند (فرانسیس و همکاران 2008؛ کیم و همکاران 2012)، حضور AEM با نقش نظارت کننده CFO در فرایند گزارشگری مالی (Feng et al.، 2011) درگیری دارد. با توجه به سناریو فوق، شواهد ارزیابی گراهام و همکاران (2005، ص 36) نشان می دهد که CFO ها برای رفع اهداف درآمد، اولویت REM را از AEM نشان می دهند. علاوه بر این، Feng و همکاران (2011) دریافت که وقتی مدیرعامل و مدیرعامل CFO در یک اقدام اعمال قانون SEC محکوم می شوند، مدیرعامل به احتمال زیاد به اتهام ارتقاء AEM متهم شده است. به طور خلاصه، این ادبیات نشان می دهد که مدیران اجرایی که توانایی تاثیر گذار بر فرآیند مدیریت درآمد را دارند، به AEM متکی هستند، در حالی که مدیران مالی که توانایی تاثیر گذار بر فرآیند مدیریت درآمد را دارند، به REM متکی هستند. مطالعه ما، تجربیات پیشین را به صورت تجربی بررسی می کند که آیا مدیران اجرایی و CFO ها ترجیحات روش های مختلف مدیریت درآمد را دارند. در حالی که شواهد قابل توجهی در ادبیات مربوط به نفوذ فردی مدیران اجرایی و مدیران مالی در فرایند گزارشگری مالی وجود دارد (به عنوان مثال، Geiger و North 2006؛ جیانگ و همکاران 2010؛ Feng و همکاران، 2011)، چگونه تاثیر آن تحت تأثیر تعامل بین دو مدیر اجرایی شناخته شده نیست. مدیران ارشد (گراهام و هاروی 2001) و مدیر عامل دارای قدرت جایگزین یک مدیر مالی است که از ترجیحات خود پیروی نمی کند (Mian 2001؛ Fee and Hadlock 2004)؛ بنابراین، ممکن است این باشد که تنظیمات مدیران ارشد در تنظیمات CFO تسلط دارند. با این حال، نظریه گردشگری قدرت چالش مفهومی است که مدیران اجرایی می توانند قدرت خود را به طور نامحدود حفظ کنند (Ocasio 1994؛ Shen and Cannella 2002). در عوض، نظریه پیش بینی می کند که قدرت اجرایی مدیران، بخشی ناشی از اختلاف نظر مدیران دیگر است که به عنوان رقبا برای موقعیت مدیر عامل شرکت می کنند. در زمینه خاص گزارش مالی، منافع و هزینه های نامتقارن در میان مدیران می توانند عامل باشند. برای مثال، استدلال که CFO ها هزینه های بالقوه دادرسی را افزایش می دهند و از دستکاری حسابداری نسبت به مدیران اجرایی منافعی کمتری به دست می آورند (Mian 2001؛ Feng et al.، 2011)، این احتمال وجود دارد که مدیران CFOs رقابت کنند.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

1.Introduction

The purpose of this study is to further our understanding of the financial reporting implications of the CEO/CFO relationship by examining the influence of CEO power in the presence of CFO power on the financial reporting process. In so doing, we extend the prior literature in at least two ways. First, we provide evidence on the relationship between executive power (both CEO and CFO) and preferences for accrual earnings management (AEM), and real earnings management (REM). Second, we investigate whether CFO (CEO) power mitigates the influence of powerful CEOs (CFOs) in managing earnings (AEM or REM). Prior research suggests that CEOs and CFOs potentially have different preferences with respect to AEM and REM. CEOs are responsible for the strategic operations of the firm (i.e., current and future performance of the firm), while CFOs are ultimately responsible for the quality of financial reporting (Geiger and North 2006; Feng et al. 2011). Under the assumption that REM has negative consequences for the future performance of the firm (Bhojraj et al. 2009; Zang 2012), the presence of REM conflicts with the fiduciary responsibility of the CEO to the stakeholders of the firm. Similarly, assuming that AEM degrades the quality of financial reporting (Francis et al. 2008; Kim et al. 2012), the presence of AEM conflicts with the monitoring role of the CFO in the financial reporting process (Feng et al. 2011). Consistent with the above scenario, Graham et al.’s (2005, p. 36) survey evidence suggests that CFOs indicate a preference for REM over AEM in order to meet earnings targets. Further, Feng et al. (2011) find that when both the CEO and the CFO are charged in an SEC enforcement action, the CEO is significantly more likely to have been accused of orchestrating the AEM. In summary, this literature suggests that CEOs who have the ability to influence the earnings management process will rely on AEM, while CFOs who have the ability to influence the earnings management process will rely on REM. Our study extends prior literature by empirically investigating whether CEOs and CFOs have different earnings management technique preferences. While there is substantial evidence in the literature regarding the individual influence of both CEOs and CFOs over the financial reporting process (e.g., Geiger and North 2006; Jiang et al. 2010; Feng et al. 2011), how that influence is affected by the interplay between the two executives is not known. CFOs are the agent of CEOs (Graham and Harvey 2001), and a CEO has the power to replace a CFO who does not follow his/her preferences (Mian 2001; Fee and Hadlock 2004); thus, it may be the case that CEO preferences will dominate CFO preferences. However, power circulation theory challenges the notion that CEOs can indefinitely perpetuate their power (Ocasio 1994; Shen and Cannella 2002). Instead, the theory predicts that CEO power can be dissipated, in part due to contestation from other executives, who are viewed as rivals for the CEO’s position. In the specific context of financial reporting, asymmetric benefits and costs across executives could be factors as well. For example, the argument that CFOs bear higher potential litigation costs and reap fewer benefits from accounting manipulations than do CEOs (Mian 2001; Feng et al. 2011), suggests that this is likely a setting where CFOs will contest the CEO.