مقاله درمان موضعی زخم پا توسط پانسمان پروپولیس در بیماران دیابتی

بهبود کند زخم پا 15% از بیماران دیابتی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و حدود 84% از تمام قطع عضوهای تحتانی مرتبط با دیابت را به خود اختصاص می‌دهد و در مقایسه با بیماران دیابتی فاقد زخم پا، مرگ و میر طی 3 سال 15% در این افراد بالاتر است. به دلیل اختلال در هماهنگ‌سازی فیزیولوژیک وقایعی که منجر به بهبود سریع زخم می‌گردند، زخم‌های پا از یک روند درمانی منطقی و منظم پیروی نمی‌کنند.

با کمال تعجب، با اینکه از زمان‌های قدیم از موم برای درمان زخم‌ها استفاده می‌شد، تجارب بالینی ثبت شده به ندرت منتشر شده‌اند. به این دلیل، ما نتایج یک مطالعه‌ی مشاهداتی تاریخی کوچک را نشان خواهیم داد که در سال 1983 بر روی 23 بیمار دیابتی سرپایی (13 نفر نوع 1، 10 نفر نوع 2) با زخم‌های پا صورت گرفته بود و این بیماران درمان موضعی با موم 8% دارای منشاء اوروگوئه‌ای و به صورت محلول در پانسمان‌ را دریافت کرده بودند. آنالیزهای کمی پلی‌فنل‌ها در EEP اوروگوئه‌ای با استفاده از کروماتوگرافی با توان عملیاتی بالا- طیف‌سنجی جرمی نشان‌دهنده‌ی مقدار میانگین 457 میلی‌گرم/گرم با مقادیر بالایی فلاونوئید بود. در ششمین روز درمان، دو بیمار از مطالعه خارج شده و به دلیل بروز واکنش‌های آلرژیک در محل ضایعه از آنالیز حذف شدند. مطالعه‌ای در سال 1997 به منظور مقایسه‌ی راندمان و ایمنی درمان با پانسمان‌های 8% و 2% موم اوروگوئه‌ای در بیماران مبتلا به سوختگی (76=n)، زخم (122=n) و زخم پای دیابتی (31=n) انجام شد و هیچگونه تفاوتی در اثربخشی مشاهده نشد، بلکه تفاوت معنا‌داری در وقایع آلرژیک موضعی رخ داده بود.