مقاله انگلیسی نقش دانشگاه ها در مدیریت دانش پروژه های شهر هوشمند (2018 الزویر)

به دنبال اصول اقتصاد دانش، سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه (OECD) و اتحادیه اروپا (اتحادیه اروپا)، در میان دیگران، چارچوب مدیریت دانش (KM) را در مسیرهای استراتژیک خود برای توسعه جهانی و محلی قرار داده اند (Angelidou، 2015 ) این تغییر پارادایم در برنامه ریزی استراتژیک به شدت بر توسعه شهری تأثیر می گذارد؛ در نتیجه، دانش در حال حاضر به عنوان جزء اصلی که شهری را هوشمند می سازد (Bakici et al. 2013؛ هولاندز، 2008) را درک می کند. بر این اساس، ما در نهایت به شهرهای هوشمند به عنوان “نتیجه استراتژی های دانش و استراتژی خلاقانه با هدف ارتقای عملکرد اجتماعی-اقتصادی، محیطی، لجستیکی و رقابتی شهرها اشاره می کنیم” (Kourtit and Nijkamp، 2012: 3). به نوبه خود، منطق مبتنی بر به اصطلاح توسعه دانش مبتنی بر توسعه شهری (KBUD) برای طراحی و پیاده سازی پروژه های شهر هوشمند بیشتر شده است (مثلا Yigitcanlar، 2010؛ Yigitcanlar and Velibeyoglu، 2008). علیرغم ظهور رویکرد KBUD، نمونه هایی از ابتکارات موفقیت آمیز مدیریت دانش در شهرهای هوشمند وجود دارد؛ زیرا مدیریت دانش در پروژه های شهر هوشمند ساده نیست (Yigitcanlar، 2014). به طور قابل توجهی، دو مساله اصلی برای اجرای موثر مدیریت دانش در پروژه های شهر هوشمند می تواند شناخته شود، یعنی اداره مدیریت دانش و مدیریت دانش (مانند Anttiroiko و همکاران، 2014؛ Lombardi و همکاران، 2012؛ Winden et al.، 2007). اداره مدیریت دانش نشان دهنده روابط پیچیده بین شرکای اصلی در پروژه های شهر هوشمند است – یعنی دولت، بخش خصوصی، دانشگاه، و اخیرا جامعه مدنی – که نشان دهنده چهار ایزای مدیریت دارایی های دانش در اکوسیستم های جدید شهری است ( سلادا، 2017). در عوض، KM فرآیندهای اشاره به فرآیندهای متعدد را برای تنظیم و پیاده سازی برای مدیریت (انواع مختلف) دانش در توسعه شهرهای هوشمند – به عنوان مثال مدل SECI (Nonaka و همکاران، 2000) – که شامل بازیگران مختلف و توانایی های مدیریت دانش است (Bhatt، 2001؛ Bresciani et al.، 2017). علاوه بر این، یادآوری ارتباط بین نوآوری باز و ادبیات مدیریت دانش (Chesbrough، 2003؛ Natalicchio و همکاران، 2017؛ Santoro و همکاران، 2017)، ما می دانیم که دانش مورد نیاز برای توسعه و تعقیب پروژه های شهر هوشمند می تواند در موارد مختلف دامنه ها، یعنی در مرزهای پروژه ها یا فراتر از آن (Pancholi et al.، 2015؛ Paskaleva، 2011). بدین ترتیب، مکانیزم های مدیریت دو موضوع اصلی مدیریت دانش، بسته به مبانی دانش متفاوت می باشند، و در نتیجه مشخص نمودن اینکه چگونه برنامه ریزی شهری مدرن یک کار پیچیده است و نیاز به اقدامات مدیریتی و مدیریتی مناسب دارد.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

1.Introduction

Following the principles of the knowledge economy, the Organization for Economic Cooperation and Development (OECD) and the European Union (EU), among others, have adopted knowledge management (KM) frameworks in their strategic directions for global and local development (Angelidou, 2015). This paradigm shift in strategic planning has strongly influenced urban development, with the result that knowledge is now conceived as the core component that makes cities smart (Bakici et al., 2013; Hollands, 2008). Accordingly, we hereafter refer to smart cities as “the result of knowledge-intensive and creative strategies aiming at enhancing the socio-economic, ecological, logistic and competitive performance of cities” (Kourtit and Nijkamp, 2012:3). In turn, the rationale underlying the so-called knowledge-based urban development (KBUD) approach is becoming more and more prevalent for the design and implementation of smart city projects (e.g. Yigitcanlar, 2010; Yigitcanlar and Velibeyoglu, 2008). Despite the emergence of the KBUD approach, there are few examples of successful KM initiatives in smart cities since managing knowledge in smart city projects is not straightforward (Yigitcanlar, 2014). Notably, two main issues to the effective implementation of KM practices within smart city projects can be recognized, namely KM governance and KM processes (e.g. Anttiroiko et al., 2014; Lombardi et al., 2012; Winden et al., 2007). KM governance reflects the complex relationships among the main partners involved in smart city projects – i.e., the government, the private sector, the academia, and, more recently, the civil society – which represent the four eliches managing knowledge assets in novel urban ecosystems (Selada, 2017). Instead, KM processes refers to the multiple processes to set and implement for managing (diverse types of) knowledge in the development of smart cities – e.g. the SECI model (Nonaka et al., 2000) – which involve different actors and KM capabilities (Bhatt, 2001; Bresciani et al., 2017). Furthermore, recalling the link between open innovation and KM literatures (Chesbrough, 2003; Natalicchio et al., 2017; Santoro et al., 2017), we recognize that the knowledge needed for the development and prosecution of smart city projects can reside in different domains, i.e. within or beyond projects’ boundaries (Pancholi et al., 2015; Paskaleva, 2011). Thus, the mechanisms to manage the two main KM issues may differ depending on the origin of knowledge, hence highlighting how modern urban planning is a complex task requiring appropriate managerial and KM actions.