مقاله انگلیسی مهارت استراتژیک و مدیریت منابع انسانی (2020 الزویر)

این مقاله مقدمه ای برای این شماره ویژه در مورد چابکی استراتژیک و مدیریت منابع انسانی است. مقاله با مرور مختصر وضعیت فعلی ادبیات چابکی استراتژیک و به دنبال معرفی 5 مقاله در شماره ویژه آغاز می شود. در این مقاله همچنین پیامدهای یافته ها برای دانشگاهیان و دست اندرکاران برجسته شده است.

1. مقدمه

چابکی استراتژیک به عنوان توانایی کشف مجدد یا بازنگری در سازمان و راهبرد سازمان به صورت پویا و با تغییرات سریع در محیط تجارت خارجی تعریف شده است (دوز و کوسنن ، 2008). تنوع و شدت فزاینده منابع تغییر و پویایی در فضای کسب و کار معاصر باعث شده است که شور و شوق روز افزون به عنوان ابزاری برای تطبیق مداوم در برابر تهدیدات و فرصتهای بیرونی باشد (وبر و تاربا ، 2014). تغییر سریع و مختل کننده فن آوری ، مقررات زدایی ، و جهانی سازی و سفارشی سازی انبوه تولید و مصرف منجر به محیط های تجاری “بیش از حد رقابت” شده است که در آن مزایای رقابتی موقتی هستند (D’Aveni، 1999؛ D’Aveni، Dagnino، & Smith، 2010). علاوه بر این ، چالش های ظهور مانند تغییرات آب و هوا و حوادث شدید آب و هوا ، و همه گیری های جهانی چالش های جدید و متمایز برای بقا و موفقیت سازمانی ارائه می دهد (Nijssen & Paauwe، 2012؛ Steyer & Gilbert، 2013).

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

Abstract

This paper serves as an introduction to this special issue on strategic agility and human resource management. The paper starts with a summary review of the current state of the strategic agility literature followed by introduction of the five articles in the special issue. The paper also highlights the implications of the findings for academics and practitioners.

1.Introduction

Strategic agility has been defined as the ability to rediscover or review the organization and organization’s strategy in a dynamic manner with rapid changes in the external business environment (Doz & Kosonen, 2008). The growing variety and intensity of sources of change and dynamism in the contemporary business environment have led to the increasing salience of agility as a means to continuously adjust to external threats and opportunities (Weber & Tarba, 2014). Rapid and disruptive technological change, deregulation, and the globalization and mass-customization of both production and consumption have led to ‘hypercompetitive’ business environments in which competitive advantages are temporary (D’Aveni, 1999; D’Aveni, Dagnino, & Smith, 2010). Additionally, emergent challenges such as climate change and extreme weather events, and global pandemics provide new and distinctive challenges to organisational survival and success (Nijssen & Paauwe, 2012; Steyer & Gilbert, 2013).