مقاله انگلیسی مدیریت دانش – از آغاز تا پیوند نوآوری (2018 الزویر)

The phrase “knowledge management” was firstly used in the last decade of previous century. This two-word expression can be understood in several connotations. There exist many similar but also contrastive definitions. For instance, Davenport already in 1994 postulate knowledge management as “the process of capturing, developing, sharing, and effectively using organizational knowledge” (Davenport, 1994). Later Duhon (1998) provided another definition: “Knowledge management is a discipline that promotes an integrated approach to identifying, capturing, evaluating, retrieving, and sharing all of an enterprise’s information assets. These assets may include databases, documents, policies, procedures, and previously un-captured expertise and experience in individual workers.” However, to understand the inside of knowledge management as a scientific discipline we must to review the work of the authors in the last period. Serenko & Dumay (2015a) categorized knowledge management discipline “as at the pre-science stage with progression towards normal science”. Moreover, they produced a list of scientific documents on the topic of knowledge management. They called the list as citation classics since they used citations count and consequently a cut-off citation cut as the inclusive criteria. In their opinion, citation classics compose “the core of the knowledge management body of knowledge” (Serenko & Dumay, 2015b). According to Heisig (2015), there is absolutely no doubt that the knowledge management has multidisciplinary character. As a research field, it includes many topics and disciplines. Holsapple & Wu (2008) listed and described some of them: strategy, management information systems, human resource management, organisational behaviour and others. In this paper, we focus on the relation between knowledge management and innovation. The impact of innovation on knowledge management and vice versa has come with several connotations. Today’s environment for organizations is intensively competitive and therefore innovation has become indispensable counterpart of knowledge management (Jiao et al., 2014; Babnik, Trunk Širca & Dermol, 2014; Natek & Lesjak, 2011; Arzenšek, Košmrlj & Trunk Širca, 2014). In the past, some prominent authors (e.g. Nonaka, 1994; Kogut & Zander, 1996; Grant, 1996) already emphasized knowledge transfer as a source for innovation. They were followed by du Plessis (2007) who clarify the role of knowledge management in innovation as an aid to addressing its complexity. She defined major roles that knowledge management plays in innovation. The role of sharing a tacit knowledge as a resource for innovation is among the most important (Babnik & Trunk Širca, 2014; Natek & Lesjak, 2013). Crook, et al. (2008) explained the procedure of knowledge management process and innovation topics. On the other hand, Durmus-Ozdemir & Abdukhoshimov (2017) explored the mediating role of innovation on the knowledge management process and performance.

عبارت “مدیریت دانش” برای اولین بار در دهه گذشته قرن گذشته مورد استفاده قرار گرفت. این بیان دو کلمه ای را می توان در چندین نقطه درک کرد. بسیاری از تعاریف مشابه، اما همچنین متناسب وجود دارد. برای مثال، Davenport در سال 1994 مدیریت دانش را “فرآیند جذب، توسعه، به اشتراک گذاری و استفاده موثر از دانش سازمانی” (Davenport، 1994) می گوید. بعدها Duhon (1998) تعریف دیگری را ارائه داد: “مدیریت دانش یک نظم است که یک رویکرد یکپارچه را برای شناسایی، گرفتن، ارزیابی، بازیابی و به اشتراک گذاری تمام دارایی های اطلاعاتی شرکت می کند. این دارایی ها ممکن است شامل پایگاه های داده، اسناد، سیاست ها، رویه ها و تخصص و تجربه قبلا غیر اختصاصی در کارگران فردی باشد. »با این حال، برای درک مدیریت داخلی دانش به عنوان یک رشته علمی، باید کار نویسندگان را در آخرین دوره زمانی. Serenko & Dumay (2015a) رشته مدیریت دانش را “به عنوان مرحله پیش علمی با پیشرفت به سوی علم عادی” طبقه بندی کرد. علاوه بر این، آنها یک لیست از اسناد علمی در زمینه مدیریت دانش را تهیه کرده اند. آنها فهرست را به عنوان کلاسیک استنادی نامیده اند، زیرا از تعداد نقل قول ها استفاده می کنند و در نتیجه بر اساس قطعنامه به عنوان معیارهای فراگیر مورد استفاده قرار می گیرند. به نظر آنها، کلاسیک های استنادی “هسته دانش دانش مدیریت دانش” را تشکیل می دهند (Serenko & Dumay، 2015b). با توجه به Heisig (2015)، کاملا شکی نیست که مدیریت دانش شخصیت چند رشته ای دارد. به عنوان یک زمینه تحقیق، شامل بسیاری از موضوعات و رشته ها است. Holsapple & Wu (2008) برخی از آنها را ذکر کرده و شرح داده است: استراتژی، سیستم های اطلاعات مدیریت، مدیریت منابع انسانی، رفتار سازمانی و دیگران. در این مقاله، ما بر رابطه بین مدیریت دانش و نوآوری تمرکز می کنیم. تأثیر نوآوری در مدیریت دانش و بالعکس با مفاهیم متعددی مطرح شده است. محیط زیست امروز برای سازمان ها به شدت رقابتی است و بنابراین نوآوری تبدیل به ضروری از مدیریت دانش شده است (جیائو و همکاران، 2014؛ Babnik، Trunk Sirca & Dermol، 2014؛ Natek & Lesjak، 2011؛ ​​Arzenšek، Košmrlj & Trunk Širca، 2014). در گذشته، برخی از نویسندگان برجسته (مثلا Nonaka، 1994؛ Kogut & Zander، 1996؛ Grant، 1996) قبلا بر انتقال دانش به عنوان منبع نوآوری تأکید داشتند. آنها به دنبال دو پلسیس (2007) بود که نقش مدیریت دانش در نوآوری را به عنوان کمک به رسیدگی به پیچیدگی آن روشن می کند. او نقشهای اصلی را که مدیریت دانش در نوآوری نقش می گذارد تعریف کرد. نقش به اشتراک گذاری یک دانش ضمنی به عنوان یک منبع برای نوآوری یکی از مهمترین مهمات است (Babnik & Trunk Širca، 2014؛ Natek & Lesjak، 2013). Crook و همکاران (2008) روش روش مدیریت دانش و موضوعات نوآوری را توضیح داد. از سوی دیگر Durmus-Ozdemir & Abdukhoshimov (2017) نقش میانجی نوآوری را در فرآیند مدیریت و مدیریت دانش بررسی کرد.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)