مقاله انگلیسی رباتیک توانبخشی و بازیابی حرکتی دست بعد از سکته مغزی (2017 هینداوی)

سکته مغزی ناشی از مرگ سلولهای مغزی به علت انسداد رگهای خونی مغزی (سکته مغزی ایسکمیک) یا خونریزی به مغز یا مغز (سکته مغزی خون) یک اورژانس جدی پزشکی است [1]. سکته می تواند منجر به مرگ و یا عوارض شدید عصبی شود و عامل اصلی ناتوانی های درازمدت است [1، 2]. براساس برآورد سازمان جهانی بهداشت، 15 میلیون نفر سالانه در سراسر جهان سکته می کنند [3]. اگر چه پیشرفت فن آوری در مراقبت های بهداشتی، بروز سکته مغزی در دهه های آینده افزایش می یابد [4]. هزینه هر دو مراقبت و توانبخشی بسیار زیاد است و در ایالات متحده 34 میلیارد دلار در سال است [5]. بیش از نیمی از بازماندگان سکته مغزی، برخی از همی پارسهای پایدار یا همی پلژی ناشی از آسیب به بافت های عصبی را تجربه می کنند. این بیماران قادر به انجام فعالیت های روزانه به صورت مستقل نیستند و بنابراین باید برای کمک به انسان برای فعالیت های اساسی زندگی روزمره (ADL) مانند تغذیه، مراقبت از خود و تحرک، تکیه می کنند [6]. دستهای انسان بسیار پیچیده و همه جانبه هستند. تحقیقات نشان می دهد که ارتباط بین عملکرد اندام فوقانی (یعنی دست) و توانایی انجام ADL قوی تر از سایر اندام ها است (7-9). کسری در عملکرد دست به طور جدی بر کیفیت زندگی بیماران تأثیر می گذارد، که به این معنی است که نیاز بیشتری در بازیابی موتور بازی وجود دارد. با این حال، با توجه به نتایج تحقیقات مربوطه، اکثر بیماران در معرض ابتلا به مچ دست اندام فوقانی اندام فوقانی می باشند، بهبودی در اندام فوقانی دفاعی به دلیل کم اثر انجام شده است [10]. دو دلیل اصلی برای چالش های بازیابی دست وجود دارد. اول، در حرکت، دست دارای بیش از 20 درجه آزادی (DOF) است که باعث انعطاف پذیری آن می شود، بنابراین برای درمانگر یا دستگاه های آموزشی برای پاسخگویی به نیازهای سایشی و حرکات متنوع دشوار است. دوم، در عملکرد، منطقه قشر در مکاتبه با دست بسیار بزرگتر از قشر دیگر موتور است که به معنی مقدار قابل توجهی از انعطاف پذیری در تولید انواع موقعیت های دست و در کنترل اتصالات فردی دست است. با این حال، تا به امروز، بیشتر تحقیقات بر خلاف آن تمرکز کرده اند، و در اثر انگشت نداشتن فردی [12، 13]. درمان های بهتر توانبخشی به شدت مورد نیاز است.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

۱٫ Background

Stroke, caused by death of brain cells as a result of blockage of a blood vessel supplying the brain (ischemic stroke) or bleeding into or around the brain (hemorrhagic stroke), is a serious medical emergency [1]. Stroke can result in death or substantial neural damage and is a principal contributor to long-term disabilities [1, 2]. According to the World Health Organization estimates, 15 million people suffer stroke worldwide each year [3]. Although technology advances in health care, the incidence of stroke is expected to rise over the next decades [4]. The expense on both caring and rehabilitation is enormous which reaches $34 billion per year in the US [5]. More than half of stroke survivors experience some level of lasting hemiparesis or hemiplegia resulting from the damage to neural tissues. These patients are not able to perform daily activities independently and thus have to rely on human assistance for basic activities of daily living (ADL) like feeding, self-care, and mobility [6]. The human hands are very complex and versatile. Researches show that the relationship between the distal upper limb (i.e., hand) function and the ability to perform ADL is stronger than the other limbs [7–۹]. The deficit in hand function would seriously impact the quality of patients’ life, which means more demand is needed on the hand motor recovery. However, although most patients get reasonable motor recovery of proximal upper extremity according to relevant research findings, recovery at distal upper extremity has been limited due to low effectivity [10]. There are two main reasons for challenges facing the recovery of the hand. First, in movement, the hand has more than 20 degree of freedom (DOF) which makes it flexible, thus being difficult for therapist or training devices to meet the needs of satiety and varied movements [11]. Second, in function, the area of cortex in correspondence with the hand is much larger than the other motor cortex, which means a considerable amount of flexibility in generating a variety of hand postures and in the control of the individual joints of the hand. However, to date, most researches have focused on the contrary, lacking of individuation in finger movements [12, 13]. Better rehabilitation therapies are desperately needed.