مقاله اثر غذادهی متناوب بر رابطه گلوکز – انسولین در جوجه (1979 Academic Journals)

مقدمه

مواد و روش ها

آزمایش شماره 1 (2-4 ITS )

آزمایش شماره 2 (1-1 ITS)

آزمایش شماره 3

آنالیزهای شیمیایی و آماری

نتایج

آزمایش 1 گرسنگی کامل متناوب(2-4 ITS ) در برابر تغذیه اختیاری

آزمایش 2 جیره گرسنگی کامل متناوب (1-1 ITS) در برابر تغذیه اختیاری

آزمایش شماره 3. گرسنگی کامل متناوب 1-1 ITS در برابر گرسنگی پروتئینی متناوب IPS 1-1

بحث

The effects of training to various rhythms of intermittent total starvation (ITS) or intermittent protein starvation (IPS) on the plasma glucose and the plasma insulin levels were studied in the growing chicken. Both types of feeding improved the glucose tolerance in spite of a decrease in the insulin response. After an oral glucose load, plasma free fatty acids showed opposite variations to plasma insulin and plasma glucose. The insulin released in response to a test meal was unchanged. In the ITS 1-1 group (1 day fasting-1 day feeding cycles), low glycemia-low insulinemia were observed during the fasting period of the cycle and high glycemia-hyperinsulinemia during the repletion period in response to the “adaptive hyperphagia.” In the IPS 1-1 group (1 day feeding with the pro tein free diet-1 day feeding with the balanced diet cycles), glycemia was sustained at a high level during both periods of the cycle and insulinemia was depressed by feeding with the protein-free diet and highly stimulated by refeeding with the balanced diet. Therefore, in the chicken, intermittent feeding increases the insulin sensitivity of target tissues and modifies the B-cell sensitivity to glucose. The highest decrease in B-cell sensitivity to glucose was obtained with the protein free diet which further emphasizes the glucose-amino acid synergism previously observed for insulin release. J. Nutr. 109: 631-641, 1979.

اثرات عادت دادن جوجه های در حال رشد به ریتم های متفاوتی از گرسنگی کامل متناوب (ITS) یا گرسنگی پروتئینی متناوب (IPS) بر روی سطوح گلوکز و انسولین پلاسما مورد مطالعه قرار گرفت. هر دو روش علی‌رغم کاهش پاسخ به انسولین، تحمل گلوکز را بهبود بخشیدند. بعد از دادن گلوکز خوراکی، اسیدهای چرب آزاد پلاسما گوناگونی‌های متناقضی را به گلوکز و انسولین پلاسما نشان دادند. میزان ترشح انسولین در پاسخ به وعده غذایی آزمایشی بی تغییر بود. در گروه 1-1 از ITS (یک روز ناشتا و یک روز غذادهی) در طول دوره ناشتایی گلایسمی و انسولینمی پایین و در طول دوره سیری گلایسمی و انسولینمی بالا در پاسخ به ” پرخوری تطبیقی” مشاهده شد. در گروه 1-1 از IPS (یک روز غذادهی با جیره فاقد پروتئین و یک روز غذادهی با جیره متعادل) گلایسمی در طول هر دو دوره در سطحی بالا ثابت بود ولی انسولینمی در تغذیه با جیره فاقد پروتئین کاهش یافت و بعد در تغذیه با جیره متعادل به میزان زیادی برانگیخته شد. بنابراین تغذیه متناوب در جوجه حساسیت به انسولین را در بافت های هدف بالا می برد و حساسیت سلول های B را به گلوکز تعدیل می کند. بالاترین میزان کاهش در حساسیت سلول های B به گلوکز با جیره فاقد پروتئین بدست آمد که هم‌افزایی قبلی اسیدآمینه – گلوکز مشاهده شده با ترشح انسولین را پررنگ تر می کرد.