مقاله انگلیسی خبرگی مالی کمیته حسابرسی و کیفیت سود (2018 الزویر)

تخصص حسابرسی کمیته حسابرسی یکی از برجسته ترین ویژگی های عملکرد حسابرسی کمیته حسابرسی است که در سال های اخیر مورد توجه تنظیم کنندگان قرار گرفته است (CAQ، 2016؛ Griffin، 2016). در ایالات متحده آمریکا، کمیسیون اوراق بهادار و بورس (SEC) تعریف اولیه کارشناس مالی، پیشنهاد شده توسط قانون ساربنز-اکسلی (SOX)، به عنوان بسیار محدود و بحث برانگیز در نظر گرفته شد، زیرا محدود به فقط حسابداری مالی حسابرسی کمیته حسابرسی اعضای دارای صلاحیت و تجربه به عنوان حسابداران عمومی؛ یعنی حسابداران حرفه ای مجاز (CPAs) و تحلیلگران مالی مجاز (CFAs) (Bryan-Low، 2002). بعدها، قانون نهایی SEC، محدوده کمیته حسابرسی کمیته حسابرسی (ACFEs) را تحت بخش 407 SOX گسترش داد، از جمله شامل کارشناسان مالی حسابداری (AFE) و کارشناسان مالی حسابداری غیر حسابداری (NAFEs). از جمله کارشناسان مالی (مثلا بانکداران سرمایه گذاری و تحلیلگران مالی) و کارشناسان نظارتی (مثلا مدیران ارشد اجرایی) و روسای شرکت ها. به همین ترتیب، کشورهای دیگر دارای شرایط ویژه ای برای ACFE هستند. تعداد زیادی از تحقیقات به بررسی اثربخشی نقش ACFE ها در نظارت بر کیفیت گزارشگری مالی شرکت های دولتی می پردازد. همچنین بحثی مداوم در مورد اینکه کدام نوع تخصص، با تعریف، ارتباط قویتری با کیفیت درآمد دارد: حسابداری یا تخصص غیر حسابداری وجود دارد. برخی مطالعات پیشنهاد تعریف بنیادی متخصص مالی (Dhaliwal، Naiker، Navissi، 2010، کریشن و ویسواناتان، 2008)، در حالی که برخی دیگر از مزایای تعریف وسیعتری را پیشنهاد می کنند (Davidson، Xie، Xu، 2004؛ Kusnadi، Leong، Suwardy ، وانگ، 2014). تحقیقات بیشتری ادعا می کند که داشتن هر دو متخصص حسابداری و غیر حسابداری در کمیته حسابرسی می تواند از لحاظ کیفیت درآمد مفید باشد (Carcello، Hollingsworth، Klein & Neal، 2008؛ Nelson & Devi، 2013).

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

1.Introduction

Audit committee financial expertise is the most prominent feature of audit committee effectiveness that has caught the attention of regulators in recent years (CAQ, 2016; Griffin, 2016). In the USA, the Securities and Exchange Commission’s (SEC’s) original definitioni of financial expert, proposed by the Sarbanes–Oxley Act (SOX), was considered to be too narrow and controversial because it was restricted to only the accounting financial expertise of audit committee members who have qualifications and experience as public accountants; namely, Chartered Professional Accountants (CPAs) and Chartered Financial Analysts (CFAs) (Bryan-Low, 2002). Later, SEC’s final rule broadenedii the scope of audit committee financial experts (ACFEs) under Section 407 of SOX by including accounting financial experts (AFEs) and non-accounting financial experts (NAFEs). Among the latter are financial experts (e.g., investment bankers and financial analysts) and supervisory experts (e.g., chief executive officers (CEOs) and firms’ presidents). Likewise, other countries have specific requirements for ACFEs. A plethora of research explores the effectiveness of the ACFEs’ role in overseeing the financial reporting quality of public companies. There is also an ongoing debate about which type of expertise, by definition, has a stronger association with earnings quality: accounting or nonaccounting expertise. Some studies propose a narrower definition of financial expert (Dhaliwal, Naiker, & Navissi, 2010; Krishnan & Visvanathan, 2008), while others suggest the advantages of a broader definition (Davidson, Xie, & Xu, 2004; Kusnadi, Leong, Suwardy, & Wang, 2014). Further research supports the claim that having both accounting and non-accounting experts on an audit committee can be beneficial in terms of earnings quality (Carcello, Hollingsworth, Klein, & Neal, 2008; Nelson & Devi, 2013).