مقاله دشمن جدیدی در پیش رو: حل ابر بحران آب ایران از طریق انتقال از بخش دولت به حاکمیت (2013 Sage)

۱ مقدمه

۲ رهایی از پشمینگی

۳ مدیریت آب سنتی ایران

۴ این سه نوع سرمایه اجتماعی به چه شکل به هم ارتباط دارند؟

۵ مدیریت آب مدرن ایران

۶ خروج حاکمیت؛ ورود دولت

۷ دشمنان را بشناسید

۸ بنابراین، اگر دشمن آن چیزی نیست که باید باشد، آیا این مسئله اختلاف ایجاد می کند؟

۹ نتیجه گیری

Iran faces a water crisis so severe that much of its land has ceased to be productive. Since Iran has coped with water shortages for thousands of years, it would seem that something has been lost in the abandonment, over the past half-century or so, of traditional practices in favour of modern ones. A comparison of the socio-technical systems inherent in the traditional practices with those that accompany the modern ones reveals a striking loss of institutional plurality. It also suggests the remedy: a switch away from ‘government’ (in which state actors prescribe and firms, farms and households comply) to ‘governance’ (in which state actors are in two-way and constructive engagement with actors from both the market and civil society).

ایران با بحران آبی بسیار شدیدی مواجه می شود این بحران به حدی شدید است که حاصلخیزی بخش عظیمی از زمینهایش قطع شده است. از آنجایی که ایران هزاران سال است که با کمبودهای آب مواجه شده است، در نتیجه به نظر خواهد رسید که در نیم قرن گذشته یا قبل از آن چیزی از شیوه های سنتی به نفع شیوه های مدرن رها شده است. مقایسه سیستم های اجتماعی فنی در شیوه های سنتی با سیستم هایی که با شیوه های مدرن مطابقت دارند، افت چشمگیر جمع گرایی نهادی را آشکار می سازد. این مسئله همچنین یک راهکار پیشنهاد می دهد: تغییر و جابجایی از دولت (که بازیگران دولتی تجویز و شرکتها، مزارع و خانوارها موافقت می کنند) به بخش حاکمیت ( که بازیگران دولتی با بازیگران بازار و جامعه داخلی مشارکت سازنده و دو طرفه دارند).