مقاله انگلیسی مدیریت زنجیره تامین پایدار: سهم بازارهای عرضه (2018 الزویر)

نگرانی پایدار در حال حاضر باعث ایجاد زنجیره تامین مواد غذایی برای تمرکز بیشتر از اهداف اقتصادی سنتی به رویکرد سه گانه پایین است که زمینه های زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی را در بر می گیرد. زنجیره تامین پایدار مستلزم آن است که فعالیت ها از مزرعه به چوب (Weiss، 2012) نیازهای سهامداران در زنجیره غذایی را تامین می کند در حالی که حفاظت، حفظ و افزایش منابع انسانی و طبیعی که در آینده مورد نیاز است (Erol et al.، 2009؛ Ortiz-Miranda و Moragues-Faus، 2015؛ Passel، 2013؛ Reefke and Sundaram، 2017). بسیاری از نویسندگان نشان می دهند که سازمان های ذینفع واسطه ای در زنجیره تامین نقش کلیدی در توسعه زنجیره تامین پایدار دارند (Dubey et al.، 2016؛ Trauger، 2014). اصفهادی و همکاران (2016) بر اهمیت پیوندهای بین سازمانی برای ترویج اعتماد، کاهش ریسک و به نوبه خود افزایش نوآوری و سودآوری تأکید می کند. افزون بر این، توجه به نیازهای زنجیره تامین مواد غذایی پایدار در کشورهای در حال توسعه با توجه به ضرورت بهبود (Ras و Vermeulen، 2009) و نیاز به تحقیق بیشتر (Erol و همکاران، 2009) اهمیت ویژه ای در نظر گرفته شده است. در حالیکه مدیریت زنجیره تامین پایدار تا حد زیادی توسط محققان مورد تحقیق قرار گرفته است (Rimmington et al.، 2006؛ Tseng and Chu، 2013؛ Zhu et al.، 2008)، پژوهش های کمی تجربی درباره سهم بازار عرضه در کشورهای در حال توسعه برای پایداری زنجیره ارزش. در چارچوب فعلی، زنجیره تامین پایدار در کشورهای در حال توسعه باید با انتظارات داخلی مواجه شود و همچنین رقابت در بازار جهانی را نیز ممکن سازد (اسففق و همکاران، 2016). به این معنا، ما دریافتیم که تحقیقات در مورد توسعه پایدار بازار عرضه در کشورهای در حال توسعه از لنز تئوری چشم پوشی وجود دارد. بک (1999) نشان داد که بازار یک مثال گلوکال است که در آن همبستگی جهانی و محلی وجود دارد. این لنز نظری برای این مطالعه انتخاب شده بود؛ زیرا رابرتسون (2005) مشخص کرد که کشورهای در حال توسعه برای هویت خود فاقد امنیت هستند.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

1.Introduction

 The current sustainability concern is causing food supply chains to extend their focus beyond traditional economic goals to the triple bottom line approach that considers the environmental, social and economic domains. The sustainable supply chain implies that the activities from farm-to-fork (Weiss, 2012) meet the needs of the stakeholders in the food chain while protecting, sustaining and enhancing the human and natural resources that will be needed in the future (Erol et al., 2009; Ortiz-Miranda and Moragues-Faus, ۲۰۱۵; Passel, 2013; Reefke and Sundaram, 2017). Many authors indicate that intermediary stakeholders´ organisations in the supply chain play a key role in the development of a sustainable supply chain (Dubey et al., 2016; Trauger, 2014). Esfahbodi et al. (2016) emphasise the importance of inter-organisational links to promote trust, reduce risk and in turn increase innovation and profitability. Moreover,  special attention is given to sustainable food supply chains in developing countries due  to the urgency for improvement (Ras and Vermeulen, 2009) and the need for further research (Erol et al., 2009). While sustainable supply chain management has been largely researched by scholars (Rimmington et al., 2006; Tseng and Chu, 2013; Zhu et al., 2008), little empirical research has been found concerning the contribution of the supplies market in developing countries to the sustainability of the value chain. In the current framework, the sustainable supply chain in developing countries must meet domestic expectations, and also permit competition in the global market (Esfahbodi et al., 2016). In this sense, we found that there is a lack of research about the sustainable development of the supplies market in developing countries from the theoretical lens of glocalisation. Beck (1999) indicated that the market is a glocal example in which global and local coexist. This theoretical lens was chosen for this study because Robertson (2005) marked out that developing countries are lacking protection for their identity.