مقاله سینتیک جذب اکسیژن پس از شش هفته تمرین ورزش استقامتی برهه ای و مداوم – مطالعه محوری آزمایشی (2018 الزویر)

1- مقدمه

2- روش ها

2-1- آزمودنی ها

2-2- تست ورزش قلبی – ریوی

2-3- رویه های مداخله

4-2- پردازش داده ها

5-2- پیش بینی جذب اکسیژن عضلانی و تحلیل سینتیک

6-2- تحلیل های آماری

3- نتایج

1-3- مشخصه های مداخله

2-3- پیک پاسخ ها (پاسخ های پیک)

3-3- تحلیل سنتیک ایستا

4-3- تحلیل سسنتیک پویا

4- بحث

1-4- پاسخ های پیک

2-4- تحلیل سینتیک

1-2-4- خطیت ایستا

2-2-4- تحلیل سری زمانی

4-2-3- تحلیل زمینه

4-2-4- محدودیت ها

4-3- ملاحظات عملی

4-4- نتیجه گیری

Purpose The aim of the study was to compare the responses of pulmonary (V’O2pulm) and muscle (V’O2musc) oxygen uptake kinetics before (PRE) and after (POST) six weeks of endurance exercise training. Methods Nine untrained individuals performed pseudo-random binary sequences work rate changes between 30 W and 80 W at PRE and POST training intervention. Heart rate (HR) and V’O2pulm were measured beat-to-beat and breath-by-breath, respectively. V’O2musc was estimated applying the approach of Hoffmann et al. (Eur J Appl Physiol 113: 1745-1754, 2013). Results Maximal oxygen uptake showed significant increases from PRE (3.2 ± 0.3 L·min-1 ) to POST (3.7 ± 0.2 L·min-1 ; p < 0.05). For HR, V’O2pulm and V’O2musc kinetics no significant changes from PRE to POST training intervention were observed (p > 0.05). Conclusions Discrepancies in the adaptations of the involved exercise induced physiological systems seem to be responsible for the observed significant alterations in maximal V’O2 after six weeks of the training intervention in contrast to no changes in the kinetics responses.

هدف

هدف این مطالعه مقایسه پاسخ سینتیک جذب اکسیژن ریوی و عضلانی قبل (PRE) و بعد (POST) از شش هفته تمرین ورزش استقامتی است.

روش

9 فرد آموزش ندیده توالی های دوتایی (binary) نیمه رندوم با نرخ کاری متغیر بین W30 و W80 را در مداخله پیش از تمرین و پس از تمرین انجام دادند. ضربان قلب (HR) و V’O2pulm به ترتیب به صورت ضربان به ضربان و نفس به نفس را اندازه گیری شد. V’O2musc از طریق رویکرد Hoffmann و همکارانش برآورد شد.

نتایج

بیشینه جذب اکسیژن، افزایش قابل توجه از PRE تا POST را نشان داد. برای HR، سینتیک V’O2pulm و V’O2musc از مداخله پیش از تمرین و پس از تمرین تغییر قابل توجهی از خود نشان نداد.

نتیجه گیری

اختلافات موجود در اقتباس ها از تمرین شامل شده، سیستم های فیزیولوژیکی را تحریک می کرد که به ظاهر مسئول تغییرات مشاهده شده قابل توجه در بیشینه V’O2 پس از شش هفته مداخله تمرینی و بر خلاف هیچ گونه تغییری در پاسخ های سینتیک بودند.