مقاله انگلیسی تعدیل جریان سهام در پویایی بدهی حاکمیتی (2020 الزویر)

ما با استفاده از سیستم GMM ، ارزیابی می كنیم كه چگونه تعدیل جریان بورس (SFA) نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی را در پانل 65 كشور (تحت پوشش كشورهای توسعه یافته و نوظهور و كم درآمد) بین سالهای 1985 تا 1985 تأثیر می گذارد. علاوه بر این ، ما نقش قوانین مالی را در تأثیرگذاری بر SFA ها بازرسی می کنیم. ما می دانیم که SFAs مثبت با تغییر ضریب بدهی به تولید ناخالص داخلی با ضریب نزدیک به یک نقش دارند. به طور کلی قوانین مالی دولتها را به سمت استفاده منظم از SFA برای کاهش کسری بودجه سوق نداده است. با این وجود ، وجود قوانین مالی با رعایت مانیتور به پایین آمدن سطح بدهی کمک می کند ، اگرچه کسری چرخه تا حدودی با این اثر مطلوب خنثی می کند. مدت زمان مهم است: کاهش نسبت بدهی به دلیل وجود قوانین مالی قبل از بحران بین 1.7 تا 4.2 درصد تولید ناخالص داخلی بود در حالی که پس از بحران مالی جهانی ، قوانین درآمد و درآمد مبتنی بر بدهی هیچ کمکی به کاهش بدهی نمی کردند ، که با SFA های بزرگ تقویت شده است.

1. مقدمه

بزرگترین عامل افزایش بدهی های عمومی نه کسری اولیه ، فعالیت اقتصادی و نه پرداخت بهره است. در عوض ، درایور اصلی تنظیمات جریان بزرگ سهام (SFAs) است ، مدت باقیمانده در یک تمرین تجزیه بدهی سنتی (Jalles، Jaramillo، Mulas-Granados، 2017a). این SFA ها می توانند به عنوان نقاط کور در پویایی بدهی های عمومی در نظر گرفته شوند زیرا نمی توان آنها را به درستی مدل سازی یا پیش بینی دقیق کرد (Jaramillo، Kimani and Mulas-Granados، 2017b). علاوه بر این ، آنها معمولاً با عدم شفافیت در حسابهای مالی همراه هستند (وبر ، 2012). از این رو ، ارتباط ارزیابی تا چه میزان SFA ها بر پویایی بدهی دولت تأثیر می گذارد ، که هدف اصلی این مقاله است.

بسیاری از محققان امور مالی دولتی به بررسی محرکهای افزایش بدهی پرداخته اند ، اما تحلیل SFA در پویایی بدهی و رابطه بین آنها با چارچوب های مالی و موسسات ، در چارچوب عملکرد واکنش مالی ، توجه کمی را به خود جلب کرده است. این یک سؤال مخصوصاً مربوط به سیاست است زیرا چارچوبهای مالی و مؤسسات – که هدف آنها محدود کردن رفتار دولتها است 2 – می توانند منجر به ایجاد حسابداری خلاق برای دور زدن این جنبه ها شوند (مایلسی فرتی ، 2003).

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)

Abstract

We assess, by means of system GMM, how Stock Flow Adjustments (SFA) affect the debt-to-GDP ratio in a panel of 65 countries (covering both developed and emerging and low-income countries) between 1985-2014. In addition, we inspect the role of fiscal rules in affecting SFAs. We find that SFAs positively contribute to the change in the debt-to-GDP ratio with a coefficient close to one. Fiscal rules in general did not led governments to a systematic use of SFAs to lower budget deficits; however, the existence of fiscal rules with monitor compliance contributes to lower the debt level, although the cyclical deficit partly counteracts this desirable effect. The time period matters: the fall in the debt ratio due to the presence of fiscal rules before the crisis was between 1.7 and 4.2 percent of GDP while after the Global Financial Crisis, revenue and debt-based rules did not contribute to the reduction of debt, which was reinforced with large SFAs.

1.Introduction

The biggest driver of public debt increases is not primary deficits, nor economic activity, nor interest payments. Instead, the main driver is large stock flow adjustments (SFAs), the residual term in a traditional debt decomposition exercise (Jalles, Jaramillo, Mulas-Granados, 2017a). These SFAs can be considered as blind spots in public debt dynamics because they cannot be properly modelled or accurately forecasted (Jaramillo, Kimani and Mulas-Granados, 2017b). Moreover, they are typically associated with a lack of transparency in fiscal accounts (Weber, 2012). Hence, the relevance of assessing to what extent SFAs affect government debt dynamics, which is the main purpose of this paper.

Many public finance scholars have explored the drivers of debt increases, but the analysis of SFAs in debt dynamics and the relationship between them and fiscal frameworks and institutions, within a fiscal reaction function framework, has received little attention. This is a particularly relevant policy question since fiscal frameworks and institutions – which are meant at constraining the behaviour of governments2 – can lead to creative accounting to circumvent such aspects (Milesi-Ferretti, 2003).