مقاله استفاده از مواد پیونده دهنده جهت پایداری قیر – لاستیک – شن، به منظور افزایش خصوصیات مکانیکی آن (2009 الزویر)

1.مقدمه

1 .1. عامل پیوند قیر- ذرات لاستیکی

1 .2. عامل پیوند دانه های شن – قیر

2. آزمایش‌ها

2. 1. آماده سازی نمونه‌ها

2 . 2. تست مکانیکی

3. نتایج و بحث

4. نتایج

سپاسگزاریها

The mechanical performance of rubber-modified asphalt roads depends, besides the intrinsic properties of the constituents (asphalt, rubber and gravel), on their interfaces. To improve the adhesion between constituents, two different coupling agents were required: one to link asphalt with the rubber particles to stabilize the composite creating an elastic network in the interior of the material to improve its elastic recovery, and other to increase the adhesion between the hydrophobic asphalt and the hydrophilic gravel. A phenolic resin was used to link the rubber particles with the asphalt, while a switterionic molecule (phosphatidyl-choline) was used to change the OH groups on the gravel surface by hydrocarbon chains to make it compatible with the asphalt.

کارایی آسفالت جاده ای اصلاح شده با ذرات لاستیکی علاوه بر خصوصیات ذاتی اجزا (قیر، لاستیک، شن) به مقدار اتصالات بین این اجزا هم وابسته می‌باشد. جهت بهبود چسبندگی بین اجزا دو نوع پیوند دهنده مختلف نیاز است : یکی جهت پیوند دادن ذرات لاستیکی به قیر به منظور ایجاد یک شبکه الاستیکی داخل مواد که بازیابی الاستیکی را بهبود دهد. دیگری جهت چسبندگی قسمت آبگریز قیر با قسمت آب دوست دانه های شن و ماسه می‌باشد. رزین فنولیک جهت پیوند دادن ذرات لاستیکی با قیر استفاده شده. در حالیکه یک مولکول خنثی (فسفاتیدیل کولین) با تغییر گروه OH موجود در سطح دانه های شن و ماسه توسط زنجیره‌های هیدروکربنی سبب سازگاری آن با قیر می‌گردد.