During the past few decades, academic researchers and policy makers have been trying to identify factors that determine success, measured by survival and growth, of entrepreneurial firms. Because of the limited availability of data on young entrepreneurial business ventures, most studies have focused on older, more established firms.1 More recently, the Kauffman Firm Surveys (KFS) have provided a rich source of information on approximately 5000 start-up firms established during 2004 and surveyed annually through their early years of operation.2 Using KFS data, Robb and Robinson (2014) analyze the capital structure decisions of new entrepreneurial firms and find that: (i) start-up firms rely heavily on external debt in the form of loans and credit lines from banks; and (ii) higher levels of external debt at start-up are associated with faster growth in revenues and employment. This study extends Robb and Robinson (2014) by documenting the differential effects on a start-up firm’s survival and growth attributable to the use of external debt obtained in the name of the business (business debt) versus external debt obtained in the name of the firm’s owner and used to finance the start-up firm (personal debt). This distinction is not considered or explored by Robb and Robinson (2014), who pool bank loans granted to the firm with bank loans granted to the firm’s owner(s) to define the external debt. Yet, we find that only business bank debt, and not personal debt, is associated with more successful outcomes for start-up firms. Thus, it is important to consider the form of a start-up’s debt when evaluating the relation between the capital structure decisions and survival and growth of young entrepreneurial firms. Our motivation for distinguishing between business and personal debt financing of a start-up firm stems from a fundamental theory of financial intermediation. The key issue in many external financing models is the information asymmetry between the entrepreneur who seeks capital to finance the firm and the firm’s financier. The entrepreneur of a high-quality firm has incentive to reduce information asymmetry by retaining a high equity ownership stake in the firm (Jensen and Meckling, 1976; Leland and Pyle, 1977). If the firm is capital constrained, it must borrow to meet its capital needs. Diamond (1991) develops a model of bank loan demand asserting that a new borrower chooses to borrow from an informed bank that monitors rather than from an arm’s length lender that does not. This is because banks, through screening and monitoring, play a special role in reducing information asymmetry about a borrowing firm (see Berlin and Loeys, 1988; Diamond, 1984; Fama, 1985; Ramakrishan and Thakor, 1984), which is likely to be especially high for a new borrower. Since firms want to borrow repeatedly, credit record and reputation building through monitored bank contracts are valuable to new borrowers (see, also, Rajan, 1992). Following these arguments, we hypothesize that a high-quality start-up firm is more likely to use business debt and less likely to use personal debt than other start-up firms. Furthermore, young entrepreneurial firms using business debt at start-up outperform no-debt firms; whereas, young entrepreneurial firms using personal debt do not outperform no-debt firms. These hypotheses are based on the premise that business debt is fundamentally different from personal debt in terms of firm screening and monitoring to the extent that business debt is obtained from an informed lender, while personal debt is obtained from an arm’s length lender. When evaluating a business-loan application, the lender primarily evaluates the creditworthiness and performance prospects of the firm. If the lender provides business debt to the firm, then the lender typically will monitor the firm during the life of the loan. In contrast, when evaluating and extending a personal loan, a lender evaluates the creditworthiness of the entrepreneur – not the creditworthiness and performance prospects of the business entity. Consequently, the cost to the lender of underwriting a business loan is greater than the cost of underwriting a personal loan. Prospective lenders may choose to steer lower quality borrowers to personal loans because the lenders wish to avoid the more costly underwriting process associated with business credit, especially when the lender perceives the likelihood of a positive outcome to be low.

در طی چند دهه گذشته، محققان و سیاست گذاران دانشگاهی سعی کرده اند عوامل تعیین کننده موفقیت را که با بقا و رشد شرکت های کارآفرینی تعیین می شود، شناسایی کنند. با توجه به محدود بودن دسترسی به داده ها در زمینه فعالیت های تجاری جوانان کارآفرینانه، اکثر مطالعات بر روی شرکت های قدیمی و قدیمی تر متمرکز شده است. اخیرا، نظرسنجی شرکت Kauffman Firm (KFS) منبع اطلاعاتی غنی از 5000 شرکت راه اندازی شده را تأسیس کرده است در طی سال 2004 و سالانه از سال های اولیه کار خود به طور سالانه مورد بررسی قرار گرفت. با استفاده از داده های KFS، راب و رابینسون (2014) تصمیمات ساختمانی سرمایه گذاری جدید شرکت های کارآفرینی را تجزیه و تحلیل می کنند و می گویند: (i) شرکت های راه اندازی به شدت بر بدهی خارجی در فرم وام و خطوط اعتباری از بانک؛ و (2) سطوح بالاتر بدهی های خارجی در راه اندازی با رشد سریع درآمد و اشتغال همراه است. این تحقیق راب و رابینسون (2014) را با تأیید اثرات افتراقی بر روی بقا و رشد شرکت شروع به استفاده از بدهی های خارجی به نام کسب و کار (بدهی تجاری) و بدهی های خارجی که به نام صاحب شرکت و برای تامین مالی شرکت راه اندازی (بدهی شخصی) استفاده می شود. این تمایز توسط راب و رابینسون (2014) مورد توجه و بررسی قرار نمی گیرد، که وام های بانکی را به شرکت با وام های بانکی اعطا می کند که صاحب شرکت (ها) برای تعریف بدهی های خارجی بدهکار است. با این وجود، متوجه می شویم که تنها بدهی های کسب و کار، و نه بدهی های شخصی، با نتایج موفقیت آمیز بیشتری برای شرکت های راه اندازی ارتباط دارد. بنابراین، مهم است که شکل بدهی های راه اندازی را در هنگام ارزیابی رابطه بین تصمیم گیری های ساختمانی سرمایه و بقا و رشد شرکت های جوان کارآفرینی مورد توجه قرار دهیم. انگیزه ما برای تمایز بین کسب و کار و تامین مالی شخصی بدهی یک شرکت راه اندازی شده از یک نظریه اساسی میان واسطه مالی حاصل می شود. مسئله کلیدی در بسیاری از مدلهای مالی خارجی، نامتقارن اطلاعات بین کارآفرینانی است که سرمایه را برای تامین مالی شرکت و سرمایه دار این شرکت دنبال می کند. کارآفرین یک شرکت با کیفیت بالا انگیزه ای برای کاهش نامتقارن اطلاعات با حفظ یک سهام بزرگ سهام در شرکت (Jensen and Meckling، 1976؛ Leland and Pyle، 1977) است. اگر شرکت محدودیت سرمایه داشته باشد، باید برای تامین نیازهای سرمایه خود قرض بگیرد. الماس (1991) یک مدل تقاضای وام بانکی را ایجاد می کند که بیان می کند که یک وام گیرنده جدید تصمیم می گیرد تا از یک بانک آگاه که نظارت می کند و نه از وام دهنده ی بازو که نمی گذارد قرض کند. این به این دلیل است که بانک ها، از طریق غربالگری و نظارت، نقش ویژه ای در کاهش نامتقارن اطلاعات در مورد یک شرکت قرض دهنده ایفا می کنند (برلین و لوئیس، 1988؛ الماس، 1984؛ فاما، 1985؛ راماکیشان و ثاکور، 1984)، که احتمالا به ویژه برای یک وام گیرنده جدید بالا. از آنجا که شرکت ها می خواهند بارها و بارها قرض بگیرند، اعتبار و اعتبار ساختن از طریق قراردادهای نظارت شده بانکی برای وام گیرندگان جدید ارزشمند است (همچنین، راجان، 1992). به دنبال این استدلال، ما فرض می کنیم که یک کمپانی با کیفیت بالا شروع به استفاده از بدهی های تجاری می کند و احتمالا از بدهی های شخصی کمتر از سایر شرکت های راه اندازی شده استفاده می کند. علاوه بر این، شرکت های جوان کارآفرینی با استفاده از بدهی های تجاری در هنگام راه اندازی، شرکت های بدون بدهکاری را بهتر انجام می دهند؛ در حالی که شرکت های کارآفرینی جوان که از بدهی های شخصی استفاده می کنند، شرکت های بدون بدهکار را به مراتب بهتر عمل نمی کنند. این فرضیه ها بر این فرض استوار است که بدهی های تجاری اساسا از بدهی های شخصی در شرایط غربالگری و نظارت شرکت ها تا جایی است که بدهی های تجاری از وام دهنده آگاه به دست می آید، در حالی که بدهی شخصی از وامدهنده بلند مدت به دست می آید. در هنگام ارزیابی یک درخواست تجاری وام، وام دهنده در درجه اول اعتبار و چشم انداز عملکرد شرکت را ارزیابی می کند. اگر وام دهنده بدهی های تجاری را به شرکت بدهد، وام دهنده معمولا در طول عمر وام شرکت را نظارت خواهد کرد. در مقابل، هنگام ارزیابی و گسترش وام شخصی، یک وام دهنده اعتبار اعتباری کارآفرین را ارزیابی می کند – نه اعتبار و چشم انداز عملکرد نهادهای تجاری. در نتیجه، هزینه وام دهندگان وام دهی تجاری بیشتر از هزینه وام های شخصی است. وام دهندگان آینده ممکن است تصمیم بگیرند تا وام گیرندگان با کیفیت پایین را به وام های شخصی هدایت کنند چرا که وام دهندگان مایل به اجتناب از فرایند هزینه گذاری بیشتر با اعتبار کسب و کار هستند، به ویژه هنگامی که وام دهنده احتمال احتمال خروج مثبت را کم می کند.

توجه؛ (این ترجمه توسط نرم افزار انجام شده و ویرایش نشده است و احتمال وجود اشتباه در آن وجود دارد. در صورت ثبت سفارش، ترجمه توسط مترجمین مجرب انجام خواهد شد. برای مشاهده نمونه ترجمه های تخصصی و اخیر مترجمین جهت اطمینان از کیفیت ترجمه، اینجا کلیک نمایید.)